જોજો રે મોટાના બોલ, ઊજડ ખેડે વાજ્યું ઢોલ;

અંધે અંધ અંધારે મળ્યા, જ્યમ તલમાં કોદરા ભળ્યા;

ન થાયે ઘેંસ કે ન થાયે ઘાણી, કહે અખો એ વાતો અમે જાણી.

આંધળો સસરો ને સણગટ વહુ, એમ કથા સાંભળવા ચાલ્યું સહુ;

કહ્યું કાંઈ ને સમજ્યું કશું, આંખનું કાજળ ગાલે ઘસ્યું;

ઊંડો કૂવો ને ફાટી બોખ, શીખ્યું સાંભળ્યું સર્વે ફોક.

વ્યાસ વેશ્યાની એક જ પેર, વિદ્યા બેટી ઉછેરી ઘેર;

વ્યાસ કથા કરે ને રડે, જાણે જે દ્રવ્ય અદકેરું જડે;

જો જાણે વાંચ્યાની પેર, તો અખા કાં ન વાંચે પોતાને ઘેર?

મૂડી વણ કંઈ મહીપતિ વહ્યા, મૂડી વણ કોઈ લોક જ રહ્યા;

મૂડી વણ કંઈ કહાવે મહંત, મૂડી વણ કંઈ ભેખ અનંત;

મૂડી વણ કંઈ ધનવંત ઘણા, હીરામાણેકની કંઈ નહીં મણા;

અખા રહેણી આંક લખ્યો નહિ એક, એમ એકડાવોણાં મીંડાં અનેક.